One day, there was a perv on a train

Het was het begin van de vakantie en ik besloot om naar huis te gaan. Met de trein natuurlijk. Ik had mijn korte short aan, maar ik probeerde helemaal niets uit te lokken. Of dat dacht ik, voordat ik naast die ene jongen ging zitten. Ik voelde mij niet zo op mijn gemak, want die jongen die naast mij zat rook allereerst niet zo fris.

Hij had een dun snorretje. Ik geloof dat het de beginfase was van zo'n dikke Mexicaanse snor. hij leek ook een beetje Mexicaans, vandaar de vergelijking. Laten we hem een naam geven. Pedro.

Hij moest iets tussen de 17 en de 20 jaar geweest zijn.

Dus, Pedro zat naast mij, hij rook niet fris, hij droeg een groene trainingsvest en een beige broek. Daar zaten we. En toen wou hij zijn gsm nemen? Nee, hij deed alsof hij zijn gsm wou nemen. Wat er echt aan de hand was, was dat hij zijn hand naast mijn bil legde en het 'subtiel' wou aanraken. En dat deed hij! Ik keek hem kwaad aan, en hij had meteen door dat ik het allesbehalve opwindend vond.

Hij ging weg. Ik dacht dat we eindelijk bij zijn halte waren aangekomen, dus had ik mijn zware rugzak op de plaats gelegd waar hij normaal zat. Eindelijk verlost van die gênante situatie!

Maar de verlossing heeft niet lang geduurd, want hij kwam blijkbaar terug van het toilet. Ik probeerde nog eens vriendelijk te lachen, maar dat ging al moeilijker dan in het begin. Hij besloot schuin over mij te gaan zitten. Op zich had hij niet meteen iets verkeerds gedaan. En ik weet ook niet of die aanrakingen met opzet waren of niet, maar alles leek er toch op.

Toen gebeurde het.

Ik was een boek aan het lezen, en zag in mijn ooghoeken dat hij iets uit zijn rugzak nam. Het was een zwarte digitale fototoestel. Eentje dat ik vroeger nog heb gehad, het stelt niet zoveel voor.

Ik volgde al zijn bewegingen en mijn hart bleef even stil staan toen ik eindelijk door had dat hij mij aan het filmen was. En niet zomaar mijn gezicht, maar letterlijk van top tot teen! Met zijn camera gleed hij van mijn ogen naar mijn haar, dan naar het boek, mijn handen en uiteindelijk mijn benen en mijn schoenen.

Ik was aan het koken vanbinnen.

Hij keek naar mijn blik dat iets te duidelijk zei dat hij ermee moest ophouden. Maar wat deed hij? Hij wende zijn blik af en deed gewoon voort.

Een aantal seconden later stak hij zijn fototoestel weg en verdween Pedro met een grijns op zijn gezicht naar naar buiten.

Sommige mensen hebben gewoon geen gevoel van schaamte.

Nothing happens

De vakantie is nog maar net begonnen, en alweer verveel ik mij veel te hard. Er gebeurt gewoon niets. Er is niets spannends, gevaarlijks, leuks, interessants om over te schrijven. Ik zal uiteindelijk iets uit mijn duim moeten zuigen, maar als ik mij verveel gaat dat niet.

Ik zit vast in een perpetuum mobile!

Do we need superheroes?

Niet zo lang geleden ben ik de wereld van de 'geeks' binnengestapt. Een magische wereld, dat zeker. Ik hoor jullie al denken: "Een magische wereld voor geeks? Een videogame dus?" Nee, geen videogame. Al moet ik zeggen dat ik mij daar ook al in heb verdiept. En vooraleer er misverstanden zijn, ik heb ook niet rondgedarteld in een wereld met overal mensen en Klingons uit Star Trek (denk maar aan de Star Trek exhibition in Taipei, Taiwan). Het gaat heel erg droog over een winkel, zo'n kilometer van mijn kot in Gent, die de 'comic store' heet.

Sinds ik de film 'The Amazing Spiderman' heb gezien, was ik meteen verkocht aan deze jonge superheld. Enerzijds te danken aan de acteur Andrew Garfield die de rol heeft mogen vertoeven van onze held (vind ik persoonlijk een knap ventje), en anderzijds aan de compleet andere verhaallijn die de producers hebben gebruikt.
Ik begon mij af te vragen welk verhaal nu klopt, want allebei zijn ze natuurlijk gebaseerd op de strip. Daarom had ik besloten eens een echte comic store binnen te stappen om het allemaal met eigen ogen te zien. En daar lagen ze. Alle strips, proper en alfabetisch geordend.
Wat ik precies heb ontdekt, kan ik niet direct duiden, maar het komt erop neer dat er verschillende reeksen bestaan, waaronder 'The Amazing Spiderman'. En eigenlijk wil ik het daar niet over hebben!

Waar ik het wel over wil hebben, is over het feit dat ik ben beginnen nadenken. Hebben wij superhelden nodig? Zouden superhelden de problemen die nu aan de gang zijn kunnen oplossen? Of zijn het eerder macho's in een spannend apenkostuum die hun naam willen behouden? Want wat hebben deze die we kennen eigenlijk meer gedaan dan het bevechten van uitgevonden slechteriken die altijd o zo voorspelbaar zijn? Niets.
Ik heb Superman of Captain America nooit zien tussenkomen in de golfoorlog of in de crisis die al zo lang op gang is. Wil dat zeggen dat het niet 'slecht' genoeg is? Of laten ze het over aan de 'superhelden' die wij kennen: the government.

Superhelden zijn ook maar mensen

Laat me niet lachen. Dat zijn de slechteriken.

Dan kan ik ook nog beginnen filosoferen of de echte superheld in onszelf zit. Helaas zou ik daar een volledig boek over kunnen schrijven. Natuurlijk zijn we allemaal een beetje 'super' in iets. Dat noemen we 'een talent'.

Het woord superheld vind ik persoonlijk een beetje overroepen. Wanneer is iemand een superheld? Bij het beschikken over een bovennatuurlijke kracht? Of wanneer je iets goeds hebt gedaan voor een ander? Dat maak je zelf uit.

A short story about boredom

Verveling.

Iets wat we allemaal hebben meegemaakt en wat we zo veel mogelijk proberen te vermijden. Het is een vreemd fenomeen. We voelen ons leeg, we willen iets doen, maar we willen tegelijk niets doen. Is dat niet een achterlijke vaststelling?

Een tijdje geleden bezocht ik een vriend op zijn kot die zich extreem aan het vervelen was. "Wat moet ik doen?", zei hij en toen begon ik enkele dingen op te sommen. "Afspreken met vrienden?" "Nee." "Naar de cinema gaan?" "Nee." "Gaan bowlen?" "Saai." "Wat muziek draaien?" "Saaier."
Uiteindelijk heb ik het opgegeven, want iemand die zich verveelt, is als een nagel op je doodskist als het op een gesprek uit komt.
De vriend zei dat hij iets speciaals wou doen. Iets wat je anders niet zo veel zou doen. En toen zaten we daar als twee schapen -nee, eerder twee geiten- te mekkeren over hoe doelloos het leven is en hoe snel we op zoek zijn naar vernieuwing en avontuur.
Het is waar. We zijn stiekem steeds op zoek naar avontuur. Alleen beseffen we het alleen maar als we ons mega hard vervelen. Daarom vind ik dat het eens goed is om je te vervelen. Op zo'n moment denk je eens onbewust na over het leven en besef je hoe hard wij smachten naar wat verse lucht.

Ten slotte kwamen we op het besluit dat vervelen ons ook doet inzien dat de activiteiten die we doen gedurende het 'niet-vervelen' eigenlijk speciaal zijn. Alleen beseffen we dat niet op het moment zelf.
De vriend en ik keken naar elkaar en zagen dat we het nut van vervelen eindelijk hebben ontdekt.

not important

Ik moet dit doen om verbonden te zijn met Bloglovin'


<a href="http://www.bloglovin.com/blog/8598351/?claim=9qkszmyvdbc">Follow my blog with Bloglovin</a>

Mijn haat-liefde relatie met facebook

Ik hoop zwaar dat ik niet de enige ben.

Facebook

Een leven zonder

Ik heb er een tijdje zonder gekund, en ik had er helemaal geen problemen mee. Ik verachte facebook, ik moest er niets van weten.
Natuurlijk kan ik maar bij zo'n statement komen, als ik eerst heb meegemaakt hoe het is om facebook te hebben. En ik moet zeggen, ik amuseerde mij vrijwel nog goed. Maar later kwamen de problemen.

"Iedereen ziet er zo gelukkig uit"

Is niemand dat opgevallen? Natuurlijk wel! En gelijk hebben ze. Ik moet eerlijk toegeven, ik zou er ook nooit foto's op posten van mijzelf met wallen van hier tot in China of naakt in de tuin... Het is altijd aangenaam om de mensen te laten zien dat jij gelukkig bent (of dat je op zijn minst doet alsof).

Stel je eens voor dat facebook er helemaal anders zou uitzien. Stel je voor dat er niet alleen foto's op staan van alle 'gloriemomenten' uit je leven, maar dat ook alle tegenslagen en etc. daarbij komen kijken. Ik zweer het, het zou een grappig plaatje zijn.
Laat mij even een voorbeeld schetsen: je lief heeft het genadeloos uitgemaakt en op een of andere manier maak jij daar foto's van. Of dat nu een verborgen camera was tijdens de brake-up of een 'badkamerfoto' van jezelf achteraf terwijl je mega hard moet huilen. Het maakt niet uit.
Zeg nu zelf, dan zou facebook pas écht interessant zijn. Als mensen dan echt zo graag alles uit hun leven willen delen met iedereen, waarom dan niet ineens hun hele leven in plaats van een fractie ervan?

"Daar ging mijn tijd"

Computer aanzetten, wachten, interneticoontje aanklikken, wachten, www.facebook.com. Zo zag mijn oude routine eruit. En dat is niet alles. Ik moest op zijn minst om het halfuur mijn account opnieuw bekijken. Om te controleren of ik geen nieuwe meldingen had. En je raadt het nooit, ik had er ook echt wel geen. Maar toch is het zo verleidelijk om je steeds opnieuw aan te melden...

En dan begint de pret. Kijken op de startpagina wat je vrienden (of ze nu écht je vrienden zijn of niet) hebben uitgestoken, wat ze leuk vinden en al die dingen. Er komt vrijwel nooit een einde aan. Daarnaast kan je ook nog eens je tijd verdrijven met toffe spelletjes als 'Farmville' of 'Pet society'. Je kan chatten, foto's delen, webcammen,... ik zou bijna durven zeggen dat je er eten op kunt bestellen! Het is dus een volledig leven achter een computerscherm.

En vooraleer je het beseft is het al avond, terwijl je nog maar aan het ontbijten bent.

En toch...

En toch kan ik er geen doekjes om winden. Facebook is en blijft een deel van onze generatie en misschien nog van een aantal toekomstige. Zelf ben ik er geen grote fan van (dat heb je ondertussen al gemerkt), en toch voel ik me sociaal verplicht om een account te hebben. Uiteindelijk heb ik er toch een  aangemaakt, en mensen mogen me dan een plooier noemen, ik heb het aangemaakt omdat niemand gsm-nummers wilt uitwisselen, en omdat blijkbaar niemand zijn mails checkt.  

Moesten de makers deze geniale site plots stopzetten, denk ik dat er een derde wereldoorlog zal uitbreken. Maar dan misschien op een andere sociale netwerksite.

The Science of Deduction

Een site die af en toe eens vermeld wordt in de serie 'Sherlock' op BBC, en waar ik de naam van mijn blog op heb gebaseerd.

Zelf ben ik er een verschrikkelijk grote fan van. Niet alleen vind ik de serie geweldig in elkaar gestoken, de acteur Benedict Cumberbatch laat me gewoon niet koud! Hij mag misschien niet een van de knapste zijn (en dat vindt hij volgens 'the Sun' zelf ook), hij is en blijft volgens mij een geweldige acteur met heel veel potentieel. Vooral zijn rol als Sherlock vind ik geniaal. Arrogant en tegelijkertijd briljant.

Dit is alvast een link naar zijn zogenaamde site: http://www.thescienceofdeduction.co.uk


Ik weet niet of er iemand is die mijn blog bekijkt. Maar moest je het toch lezen, geneer je niet om een reactie achter te laten, of om bijvoorbeeld te zeggen wat jij vindt van deze serie. Ik vraag mij af of ik niet de enige 'Cumberbitch' ben van België.

Het begin

En dan...was er iets.

Het duurde een tijdje tot ik eindelijk tot het besluit ben gekomen om een blog te starten. Uiteindelijk is de grootste reden dat ik mij dood verveel op het internet. Ik leef al 19 jaar in dit computer tijdperk en nog steeds zie ik er het nut niet van in.

Het gebeurt wel eens frequent dat ik de wereld iets wil laten weten over hoe ze bezig zijn. Niet dat ik mensen op de vingers wil tikken (stiekem wil ik dat soms wel), maar ik wil gewoon zeggen wat er op mijn hart ligt. Waar ik een hekel aan heb, en waar ik van hou. De dingen die me interesseren, en de dingen die me geen zak kunnen schelen. Van alles en niets. De helaasheid ter dingen.
En dat zal ik hier doen.
Natuurlijk zal ik het daar niet bijhouden. Er zijn nog honderd miljard miljoen dingen om over te praten. Ik blog gewoon om te bloggen, laten we het daarbij houden.

Als er vragen zijn, kun je me die altijd stellen.