A short story about boredom

Verveling.

Iets wat we allemaal hebben meegemaakt en wat we zo veel mogelijk proberen te vermijden. Het is een vreemd fenomeen. We voelen ons leeg, we willen iets doen, maar we willen tegelijk niets doen. Is dat niet een achterlijke vaststelling?

Een tijdje geleden bezocht ik een vriend op zijn kot die zich extreem aan het vervelen was. "Wat moet ik doen?", zei hij en toen begon ik enkele dingen op te sommen. "Afspreken met vrienden?" "Nee." "Naar de cinema gaan?" "Nee." "Gaan bowlen?" "Saai." "Wat muziek draaien?" "Saaier."
Uiteindelijk heb ik het opgegeven, want iemand die zich verveelt, is als een nagel op je doodskist als het op een gesprek uit komt.
De vriend zei dat hij iets speciaals wou doen. Iets wat je anders niet zo veel zou doen. En toen zaten we daar als twee schapen -nee, eerder twee geiten- te mekkeren over hoe doelloos het leven is en hoe snel we op zoek zijn naar vernieuwing en avontuur.
Het is waar. We zijn stiekem steeds op zoek naar avontuur. Alleen beseffen we het alleen maar als we ons mega hard vervelen. Daarom vind ik dat het eens goed is om je te vervelen. Op zo'n moment denk je eens onbewust na over het leven en besef je hoe hard wij smachten naar wat verse lucht.

Ten slotte kwamen we op het besluit dat vervelen ons ook doet inzien dat de activiteiten die we doen gedurende het 'niet-vervelen' eigenlijk speciaal zijn. Alleen beseffen we dat niet op het moment zelf.
De vriend en ik keken naar elkaar en zagen dat we het nut van vervelen eindelijk hebben ontdekt.