Mosquitoes make me cry

Vroeger had ik helemaal geen last van muggenbeten (buiten het jeuken) tot enkele dagen geleden. Mijn 'deduction' vertelt mij dat mijn lichaam allergisch reageert op muggenbeten. Hoe-Ra!
Het is wansmakelijk. Niet alleen zet de beet verschrikkelijk uit. Ook verspreidt er zich een rode zee over mijn kuiten. Een rode zee waar de poriën in zwemmen.

Nu, telkens er een mug passeert, krijg ik de rillingen over heel mijn lichaam. Ik sluit mijn armen om me heen en mijn ogen zetten zich op arendsmodus.
Dan begin ik te denken over de nutteloosheid van die kleine beesten. Een van de enige dieren die helemaal geen bijdrage leveren. Of toch niet, er is iets. Malaria.

A gamer's thoughts

Dus ik heb dit nieuw spel gekocht: 'Assassin's creed 3'

Je zou me kunnen beschouwen als een geobsedeerde assassin's freak, en gelijk kan ik je wel een beetje geven. Het is simpelweg een fantastisch spel. Beter kan ik het niet beschrijven.
De vraag is dus wat ik vind van het nieuwste spel (vergeleken met al de vorige Assassin's?)?

Veel kan ik er nog niet over vertellen, want eigenlijk ben ik nog maar net begonnen. Tegelijk kan ik er wel veel over zeggen, omdat het spel volgens mij toch veel verschilt vergeleken met de andere. En dat al binnen die luttele minuten spelen. Zo is er bijvoorbeeld het feit dat er meer rekening wordt gehouden met mensen die assassin's creed nog nooit hebben gespeeld. (spoiler alert!) Op het begin van het spel, wordt er traag en duidelijk uitgelegd wie de personages moeten voorstellen en wat er degelijk aan de hand is.
Later kun je merken dat er ook meer rekening gehouden wordt met het verhaal. Er zijn meer filmpjes, precies minder opdrachten. Hopelijk kom er daar later in het spel verandering in. Het duurt minder lang vooraleer het spel geladen is (na een filmpje bvb.), en ook je personage reageert snel op de commando die jij hem hebt gegeven. Er is veel muziek, wat het gevoel geeft dat je in een film bent gestapt. Zo zorgen sommige ontroerende momenten in de filmpjes of het feit dat het weer verandert hier ook voor. Je loopt sneller, maar je hebt slechts twee snelheden. Wandelen en sprinten.
En misschien nog het belangrijkste (en wat mij iets tegenstak): de controls zijn anders!

Er zijn nog veel verschillen die ik kan opsommen. Alhoewel er zo veel veranderd is en het niet altijd aanvoelt als een assassin's creed zoals alle vorige, is en blijft het nog steeds een goed spel. Natuurlijk moet er na verloop van tijd een beetje vernieuwing zijn. Of het zou nog eens saai kunnen worden en dat willen we niet.

What you didn't know about space

Of misschien wisten jullie het wel al.

Afgelopen jaar heb ik architectuur gestudeerd. Een heel interessante richting, heel creatief ook.
Jammer genoeg zal ik mijn studies architectuur beëindigen. Natuurlijk bekijken we het van de positieve kant. Ik heb het graag gedaan, en ik heb veel bijgeleerd.
Een van de dingen die ze eigenlijk niet meteen iemand hebben aangeleerd, maar wat ik zelf heb 'ontdekt' (geleerd eigenlijk), gaat over wat 'ruimte' nu precies is. Nee, het gaat niet over wat zich buiten onze wereld bevindt, het gaat over de ruimte die wij kennen. Een woonkamer bijvoorbeeld.

Maar dat is juist het probleem! Als er gevraagd wordt wat jij ziet als ruimte, dan is het antwoord iets heel voor de hand liggend. Zoals een woonkamer, een slaapkamer, een keuken of een wc. Ja, dat zijn allemaal ruimtes, maar er is zoveel meer!


Als we over ruimte spreken, kunnen we van positieve en negatieve ruimte spreken. Een positieve ruimte is datgene waar iedereen aan denkt. Een omsloten ruimte. Omsloten door wanden, struiken,.. wat dan ook. De negatieve ruimte, is de ruimte die gecreëerd wordt door al die positieve ruimtes van op een afstand te bekijken. Deze 'negative space' kan omgezet worden naar positieve ruimte. Dat moeten we natuurlijk zelf doen. En zo krijgen we een totaal andere ruimte! Iets waarvan we niet eens dachten dat het ruimte was! Een simpel voorbeeld kan geschetst worden met deze foto (rechts).

Op het eerste zicht allemaal blokjes, laten we zeggen gebouwtjes, naast elkaar. Deze zwarte gebouwtjes hebben een diepte, ze vormen binnenin dus een ruimte. Maar keer het allemaal eens om, en zie de negatieve ruimte tussen de zwarte gebouwen eens als positieve ruimte. "Come into the open" luidt het.

Stel je dan uiteindelijk eens voor dat je op een grote markt staat. Rond je staan er allemaal huizen, een voor een een uniek van vorm. Een voor een bevat een unieke ruimte. En voor je het weet, besef je dat je eigenlijk in een ruimte staat die groter is dan all die verschillende ruimtes bijeen.
Zo kan ik verder gaan, maar dat zou veel te lang duren. Je kunt alvast hiermee starten.

Throw a tantrum

Normaal ben ik rustig en vredelievend van aard, maar dit op dit moment heb ik een stevige driftbui.
Het is de periode waarin ik moet studeren voor mijn herexamens -en dat doe ik ook. Alleen kunnen er mij tijdens het leren enkele dingen enorm irriteren.
Ben ik de enige die tijdens het leren alles waar ik anders nooit aan zou denken plots naar boven haal? Denk dan maar aan welke programma er vanavond op televisie zal zijn, of aan het inspecteren van de ruimte. Zelfs mijn nagels mogen eraan geloven. Ik begin vreselijk hard te nagelbijten als mijn gedachten afdwalen. Oh en die vervelende uren waarop ik moet gaan eten! Kan ik nu gewoon niet gaan eten wanneer ik wil? Mijn leerschema moet er ook aan geloven hoor!

Het is een tijd geleden, maar ik begon dat kriebelig gevoel weer te krijgen vanbinnen. Nee, het is niet en voelt niet zo vrolijk als het klinkt. Het zijn de beginnende symptomen van stress. Ik weet het, ik heb het al gevoeld. Gelukkig is dat over aan het gaan, want het is absoluut geen pretje. Vroeger had ik er veel last van.

Met dit allemaal te hebben genoteerd (niet dat het veel is), voel ik mij al een stuk kalmer.

What makes me mad

De waarheid moet gezegd worden.

Ik geloof dat het iets is waar iedereen wel eens mee te maken heeft. Invloed. Invloed door je familie, door je vrienden of je naasten. Specifiek heb ik het over beïnvloeden. En jammer genoeg is dat een factor wat maakt tot wat je bent en waar iedereen mee te maken heeft.

Onlangs heb ik weer een voorval gehad, waarin sommige mensen lachten met wie ik omging. Of niet alleen lachen, vaak ook verbaasd zijn, bijna kwaad. Iets wat me eigenlijk niet veel kan schelen, want uiteindelijk verandert dat niets aan hun eigen leven. Maar op een of andere manier doet het me wel iets, omdat ik ermee geconfronteerd ben, en omdat ik wil dat ze ermee ophouden. Met dat gedoe.

Dan probeer ik me een wereld voor te stellen zonder al...dit. Maar dan vrees ik ervoor dat er niemand meer overblijft. Zelfs ik niet.

Mensen beoordelen om wat ze zien. Want dat is wat we doen. Eerst zien en dan geloven. Onze ogen staan frontaal, we kunnen niets anders dan scannen, reflecteren en reageren. Het zit in onze natuur en iedereen doet het. Dan is er het feit dat we eerst moeten zien, leren kennen en dan pas geloven. Maar jammer genoeg is niet iedereen hiervan op de hoogte.

One day, there was a perv on a train

Het was het begin van de vakantie en ik besloot om naar huis te gaan. Met de trein natuurlijk. Ik had mijn korte short aan, maar ik probeerde helemaal niets uit te lokken. Of dat dacht ik, voordat ik naast die ene jongen ging zitten. Ik voelde mij niet zo op mijn gemak, want die jongen die naast mij zat rook allereerst niet zo fris.

Hij had een dun snorretje. Ik geloof dat het de beginfase was van zo'n dikke Mexicaanse snor. hij leek ook een beetje Mexicaans, vandaar de vergelijking. Laten we hem een naam geven. Pedro.

Hij moest iets tussen de 17 en de 20 jaar geweest zijn.

Dus, Pedro zat naast mij, hij rook niet fris, hij droeg een groene trainingsvest en een beige broek. Daar zaten we. En toen wou hij zijn gsm nemen? Nee, hij deed alsof hij zijn gsm wou nemen. Wat er echt aan de hand was, was dat hij zijn hand naast mijn bil legde en het 'subtiel' wou aanraken. En dat deed hij! Ik keek hem kwaad aan, en hij had meteen door dat ik het allesbehalve opwindend vond.

Hij ging weg. Ik dacht dat we eindelijk bij zijn halte waren aangekomen, dus had ik mijn zware rugzak op de plaats gelegd waar hij normaal zat. Eindelijk verlost van die gênante situatie!

Maar de verlossing heeft niet lang geduurd, want hij kwam blijkbaar terug van het toilet. Ik probeerde nog eens vriendelijk te lachen, maar dat ging al moeilijker dan in het begin. Hij besloot schuin over mij te gaan zitten. Op zich had hij niet meteen iets verkeerds gedaan. En ik weet ook niet of die aanrakingen met opzet waren of niet, maar alles leek er toch op.

Toen gebeurde het.

Ik was een boek aan het lezen, en zag in mijn ooghoeken dat hij iets uit zijn rugzak nam. Het was een zwarte digitale fototoestel. Eentje dat ik vroeger nog heb gehad, het stelt niet zoveel voor.

Ik volgde al zijn bewegingen en mijn hart bleef even stil staan toen ik eindelijk door had dat hij mij aan het filmen was. En niet zomaar mijn gezicht, maar letterlijk van top tot teen! Met zijn camera gleed hij van mijn ogen naar mijn haar, dan naar het boek, mijn handen en uiteindelijk mijn benen en mijn schoenen.

Ik was aan het koken vanbinnen.

Hij keek naar mijn blik dat iets te duidelijk zei dat hij ermee moest ophouden. Maar wat deed hij? Hij wende zijn blik af en deed gewoon voort.

Een aantal seconden later stak hij zijn fototoestel weg en verdween Pedro met een grijns op zijn gezicht naar naar buiten.

Sommige mensen hebben gewoon geen gevoel van schaamte.

Nothing happens

De vakantie is nog maar net begonnen, en alweer verveel ik mij veel te hard. Er gebeurt gewoon niets. Er is niets spannends, gevaarlijks, leuks, interessants om over te schrijven. Ik zal uiteindelijk iets uit mijn duim moeten zuigen, maar als ik mij verveel gaat dat niet.

Ik zit vast in een perpetuum mobile!

Do we need superheroes?

Niet zo lang geleden ben ik de wereld van de 'geeks' binnengestapt. Een magische wereld, dat zeker. Ik hoor jullie al denken: "Een magische wereld voor geeks? Een videogame dus?" Nee, geen videogame. Al moet ik zeggen dat ik mij daar ook al in heb verdiept. En vooraleer er misverstanden zijn, ik heb ook niet rondgedarteld in een wereld met overal mensen en Klingons uit Star Trek (denk maar aan de Star Trek exhibition in Taipei, Taiwan). Het gaat heel erg droog over een winkel, zo'n kilometer van mijn kot in Gent, die de 'comic store' heet.

Sinds ik de film 'The Amazing Spiderman' heb gezien, was ik meteen verkocht aan deze jonge superheld. Enerzijds te danken aan de acteur Andrew Garfield die de rol heeft mogen vertoeven van onze held (vind ik persoonlijk een knap ventje), en anderzijds aan de compleet andere verhaallijn die de producers hebben gebruikt.
Ik begon mij af te vragen welk verhaal nu klopt, want allebei zijn ze natuurlijk gebaseerd op de strip. Daarom had ik besloten eens een echte comic store binnen te stappen om het allemaal met eigen ogen te zien. En daar lagen ze. Alle strips, proper en alfabetisch geordend.
Wat ik precies heb ontdekt, kan ik niet direct duiden, maar het komt erop neer dat er verschillende reeksen bestaan, waaronder 'The Amazing Spiderman'. En eigenlijk wil ik het daar niet over hebben!

Waar ik het wel over wil hebben, is over het feit dat ik ben beginnen nadenken. Hebben wij superhelden nodig? Zouden superhelden de problemen die nu aan de gang zijn kunnen oplossen? Of zijn het eerder macho's in een spannend apenkostuum die hun naam willen behouden? Want wat hebben deze die we kennen eigenlijk meer gedaan dan het bevechten van uitgevonden slechteriken die altijd o zo voorspelbaar zijn? Niets.
Ik heb Superman of Captain America nooit zien tussenkomen in de golfoorlog of in de crisis die al zo lang op gang is. Wil dat zeggen dat het niet 'slecht' genoeg is? Of laten ze het over aan de 'superhelden' die wij kennen: the government.

Superhelden zijn ook maar mensen

Laat me niet lachen. Dat zijn de slechteriken.

Dan kan ik ook nog beginnen filosoferen of de echte superheld in onszelf zit. Helaas zou ik daar een volledig boek over kunnen schrijven. Natuurlijk zijn we allemaal een beetje 'super' in iets. Dat noemen we 'een talent'.

Het woord superheld vind ik persoonlijk een beetje overroepen. Wanneer is iemand een superheld? Bij het beschikken over een bovennatuurlijke kracht? Of wanneer je iets goeds hebt gedaan voor een ander? Dat maak je zelf uit.

A short story about boredom

Verveling.

Iets wat we allemaal hebben meegemaakt en wat we zo veel mogelijk proberen te vermijden. Het is een vreemd fenomeen. We voelen ons leeg, we willen iets doen, maar we willen tegelijk niets doen. Is dat niet een achterlijke vaststelling?

Een tijdje geleden bezocht ik een vriend op zijn kot die zich extreem aan het vervelen was. "Wat moet ik doen?", zei hij en toen begon ik enkele dingen op te sommen. "Afspreken met vrienden?" "Nee." "Naar de cinema gaan?" "Nee." "Gaan bowlen?" "Saai." "Wat muziek draaien?" "Saaier."
Uiteindelijk heb ik het opgegeven, want iemand die zich verveelt, is als een nagel op je doodskist als het op een gesprek uit komt.
De vriend zei dat hij iets speciaals wou doen. Iets wat je anders niet zo veel zou doen. En toen zaten we daar als twee schapen -nee, eerder twee geiten- te mekkeren over hoe doelloos het leven is en hoe snel we op zoek zijn naar vernieuwing en avontuur.
Het is waar. We zijn stiekem steeds op zoek naar avontuur. Alleen beseffen we het alleen maar als we ons mega hard vervelen. Daarom vind ik dat het eens goed is om je te vervelen. Op zo'n moment denk je eens onbewust na over het leven en besef je hoe hard wij smachten naar wat verse lucht.

Ten slotte kwamen we op het besluit dat vervelen ons ook doet inzien dat de activiteiten die we doen gedurende het 'niet-vervelen' eigenlijk speciaal zijn. Alleen beseffen we dat niet op het moment zelf.
De vriend en ik keken naar elkaar en zagen dat we het nut van vervelen eindelijk hebben ontdekt.

not important

Ik moet dit doen om verbonden te zijn met Bloglovin'


<a href="http://www.bloglovin.com/blog/8598351/?claim=9qkszmyvdbc">Follow my blog with Bloglovin</a>

Mijn haat-liefde relatie met facebook

Ik hoop zwaar dat ik niet de enige ben.

Facebook

Een leven zonder

Ik heb er een tijdje zonder gekund, en ik had er helemaal geen problemen mee. Ik verachte facebook, ik moest er niets van weten.
Natuurlijk kan ik maar bij zo'n statement komen, als ik eerst heb meegemaakt hoe het is om facebook te hebben. En ik moet zeggen, ik amuseerde mij vrijwel nog goed. Maar later kwamen de problemen.

"Iedereen ziet er zo gelukkig uit"

Is niemand dat opgevallen? Natuurlijk wel! En gelijk hebben ze. Ik moet eerlijk toegeven, ik zou er ook nooit foto's op posten van mijzelf met wallen van hier tot in China of naakt in de tuin... Het is altijd aangenaam om de mensen te laten zien dat jij gelukkig bent (of dat je op zijn minst doet alsof).

Stel je eens voor dat facebook er helemaal anders zou uitzien. Stel je voor dat er niet alleen foto's op staan van alle 'gloriemomenten' uit je leven, maar dat ook alle tegenslagen en etc. daarbij komen kijken. Ik zweer het, het zou een grappig plaatje zijn.
Laat mij even een voorbeeld schetsen: je lief heeft het genadeloos uitgemaakt en op een of andere manier maak jij daar foto's van. Of dat nu een verborgen camera was tijdens de brake-up of een 'badkamerfoto' van jezelf achteraf terwijl je mega hard moet huilen. Het maakt niet uit.
Zeg nu zelf, dan zou facebook pas écht interessant zijn. Als mensen dan echt zo graag alles uit hun leven willen delen met iedereen, waarom dan niet ineens hun hele leven in plaats van een fractie ervan?

"Daar ging mijn tijd"

Computer aanzetten, wachten, interneticoontje aanklikken, wachten, www.facebook.com. Zo zag mijn oude routine eruit. En dat is niet alles. Ik moest op zijn minst om het halfuur mijn account opnieuw bekijken. Om te controleren of ik geen nieuwe meldingen had. En je raadt het nooit, ik had er ook echt wel geen. Maar toch is het zo verleidelijk om je steeds opnieuw aan te melden...

En dan begint de pret. Kijken op de startpagina wat je vrienden (of ze nu écht je vrienden zijn of niet) hebben uitgestoken, wat ze leuk vinden en al die dingen. Er komt vrijwel nooit een einde aan. Daarnaast kan je ook nog eens je tijd verdrijven met toffe spelletjes als 'Farmville' of 'Pet society'. Je kan chatten, foto's delen, webcammen,... ik zou bijna durven zeggen dat je er eten op kunt bestellen! Het is dus een volledig leven achter een computerscherm.

En vooraleer je het beseft is het al avond, terwijl je nog maar aan het ontbijten bent.

En toch...

En toch kan ik er geen doekjes om winden. Facebook is en blijft een deel van onze generatie en misschien nog van een aantal toekomstige. Zelf ben ik er geen grote fan van (dat heb je ondertussen al gemerkt), en toch voel ik me sociaal verplicht om een account te hebben. Uiteindelijk heb ik er toch een  aangemaakt, en mensen mogen me dan een plooier noemen, ik heb het aangemaakt omdat niemand gsm-nummers wilt uitwisselen, en omdat blijkbaar niemand zijn mails checkt.  

Moesten de makers deze geniale site plots stopzetten, denk ik dat er een derde wereldoorlog zal uitbreken. Maar dan misschien op een andere sociale netwerksite.

The Science of Deduction

Een site die af en toe eens vermeld wordt in de serie 'Sherlock' op BBC, en waar ik de naam van mijn blog op heb gebaseerd.

Zelf ben ik er een verschrikkelijk grote fan van. Niet alleen vind ik de serie geweldig in elkaar gestoken, de acteur Benedict Cumberbatch laat me gewoon niet koud! Hij mag misschien niet een van de knapste zijn (en dat vindt hij volgens 'the Sun' zelf ook), hij is en blijft volgens mij een geweldige acteur met heel veel potentieel. Vooral zijn rol als Sherlock vind ik geniaal. Arrogant en tegelijkertijd briljant.

Dit is alvast een link naar zijn zogenaamde site: http://www.thescienceofdeduction.co.uk


Ik weet niet of er iemand is die mijn blog bekijkt. Maar moest je het toch lezen, geneer je niet om een reactie achter te laten, of om bijvoorbeeld te zeggen wat jij vindt van deze serie. Ik vraag mij af of ik niet de enige 'Cumberbitch' ben van België.

Het begin

En dan...was er iets.

Het duurde een tijdje tot ik eindelijk tot het besluit ben gekomen om een blog te starten. Uiteindelijk is de grootste reden dat ik mij dood verveel op het internet. Ik leef al 19 jaar in dit computer tijdperk en nog steeds zie ik er het nut niet van in.

Het gebeurt wel eens frequent dat ik de wereld iets wil laten weten over hoe ze bezig zijn. Niet dat ik mensen op de vingers wil tikken (stiekem wil ik dat soms wel), maar ik wil gewoon zeggen wat er op mijn hart ligt. Waar ik een hekel aan heb, en waar ik van hou. De dingen die me interesseren, en de dingen die me geen zak kunnen schelen. Van alles en niets. De helaasheid ter dingen.
En dat zal ik hier doen.
Natuurlijk zal ik het daar niet bijhouden. Er zijn nog honderd miljard miljoen dingen om over te praten. Ik blog gewoon om te bloggen, laten we het daarbij houden.

Als er vragen zijn, kun je me die altijd stellen.